Omgaan met onwelgevallige meningen behoort tot de kern van een liberale democratische rechtsstaat. Het open en vrije debat was voor de Oostenrijks-Britse filosoof Karl Popper dan ook één van de pilaren van de open samenleving. Helaas staan de artistieke vrijheid en de vrije meningsuiting vandaag alweer onder hoogspanning.
De film ‘The Lady of Heaven’ werd omwille van ‘blasfemie’ uit de zalen gehaald.
‘Britse bioscoopketen annuleert omstreden islamitische film na protest’ kopte De Standaard vorige week. De film ‘The Lady of Heaven’ werd omwille van ‘blasfemie’ uit de zalen gehaald. Dat was toch even slikken. Verrassend? Geenszins. Even uit het vuistje:
- 30 jaar geleden werd Salman Rushdie het doelwit van een fatwa naar aanleiding van zijn boek ‘De duivelsverzen’.
- In 2008 kreeg de uitgever van ‘The Jewel of Medina’, over het leven van een van de vrouwen van Mohammed, te maken met een aanslag op zijn Londense woning.
- In 2015 was er de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo omwille van cartoons over Mohammed.
- In 2020 werd de Franse leraar Samuel Paty onthoofd omwille van een les rond vrije meningsuiting en het tonen van een cartoon over Mohammed.
Nooit mogen we als samenleving buigen voor de angstcultuur.
Nooit mogen we als samenleving buigen voor de angstcultuur van het islamisme of welk ander ‘isme’ dan ook. Ontknecht van het katholicisme dachten we dat de strijd was gestreden. We werden laks en gemakzuchtig, zeg maar decadent en vadsig. We kegelden de ene religie langs de voordeur buiten, maar ondertussen kwam er een fundamentalistische variant van een andere religie langs de achterdeur binnen.
De media hebben dit debat lange tijd doen verstommen. Wie dit van ver zag aankomen werd telkens weggezet als haatzaaier en islamofoob. Ongewild hebben de herauten van de politieke correctheid extreemrechts vetgemest.
Ongewild hebben de herauten van de politieke correctheid extreemrechts vetgemest.
Het islamisme (te onderscheiden van de islam) is zeker niet de enige factor in dit verhaal. Maar het was wel de factor die de afgelopen weken nog eens de vinger op de wonde legde.
Vorige week werd er in het Brussels parlement duchtig gedebatteerd over het onverdoofd slachten, wat in Vlaanderen en Wallonië reeds verboden is. Ik ben altijd in voor een goed debat op het scherpst van de snee. Woord en wederwoord. Maar wat ik daar hoorde was hallucinant. Het onverdoofd slachten werd verdedigd op basis van religieuze argumenten. “Mijn persoonlijke mening, als gelovige, is dat ik niet kan geloven dat God dieren laat lijden. Ik zeg het duidelijk: het is niet mogelijk”, dixit de Brusselse Vooruit-fractieleider.
“Mijn persoonlijke mening, als gelovige, is dat ik niet kan geloven dat God dieren laat lijden.”
Mijn eerste reactie: zou Conner zich nog thuis voelen in zijn eigen partij? Tweede reactie: sinds wanneer leven we in een parlementaire theocratie?
Onze voorouders draaien zich om in hun graf.
Mathieu Cockhuyt 